Florencio Vaamonde Lores (Bergondo, 1860-A Coruña, 1925) foi un dos máis relevantes escritores de fins do século XIX e quixo construír un sistema literario normalizado que abranguese campos aínda non tratados pola literatura galega, introducindo novas liñas poéticas. A súa poesía segue as grandes correntes que se producen na literatura europea postromántica, a filosófica, social, épica e intimista, e introduce o clasicismo. O seu obxectivo foi crear unha lingua culta a través dunha literatura de calidade que, ademais, fixase unha norma. Na súa obra poética conxugou o mundo clásico co celta, rexeitando o enxebrismo ruralista e idealizando o campo.Na presente edición, precedida dun amplo estudio bibobliográfico sobre a figura de Florencio Vaamonde, preparada pola profesora Isabel Seoane Sánchez, actualmente profesora da Universidade de Deusto, reúnense tres dos poemarios de Florencio Vaamonde: "Os calaicos. Poema en cuatro cantos" (1894), primeiro poema épico nacional da literatura galega, no que se narra un importante capítulo da historia de galicia: a defensa da cidade da Coruña ante o ataque inglés en 1589. "Mágoas" (1901) e "Follas ao vento" (1919), os outros dous poemarios do volume, son as obras onde se comproba o coñecemento que Vaamonde tiña dos clásicos gregos e latinos e onde se observa o influxo que recibiu de Horacio, Anacreonte, Virxilio, Camoes, Carducci e sobre todo Leopardi, á parte da forte pegada do petrarquismo que se rastrexa nos seus sonetos. Unha obra a de Vaamonde que, en suma, reflicte o intento de estilizar, normalizar a actualizar a literatura galega, e poñela ao día dun xeito definitivo.